Дараагийн хэдэн өдөр нь Жинрү хэдий Сатаны сорилтод автаагүй, мөн хэзээ ч Ван Вэйтэй цуг байж чадахгүй гэдгээ мэдэж байсан ч түүнтэй уулзсан тэр оройны уулзалт, түүний чин сэтгэлээсээ үнэнээ хүлээсэн зэрэг нь киноны хэсэг мэт бодлоос нь гарахгүй л байлаа…
Ван Вэйг дахиад залгахад Жинрүгийн сэтгэл бага зэрэг догдолсон бөгөөд тэр өөртөө: “Бид хоёр хамт байх боломжгүй, гэхдээ жирийн найзууд байж болно. Би тэнцвэрээ хадгалж байгаа цагт, аливаа зүйлийг хэтрүүлчихгүй л бол бүх юм хэвийн байх болно” гэж хэлжээ. Дараа нь тэр утсаа аваад Ван Вэйтэй ярьсан юм. Цаг хугацаа өнгөрөхийн хэрээр Жинрү Ван Вэйг залгах болов уу хэмээн байнга бодож, ярихыг нь сэтгэл дотроо тэсгэлгүй хүсэн хүлээдэг болжээ. Түүнийг залгах тоолон Жинрү тун энгийнээр утсаа авахын өмнө өөрийгөө тайвшруулдаг байв… Ийм байдлаар Ван Вэй, Жинрү хоёр бие бие рүүгээ улам олон удаа залгаж ярьдаг болов. Гэвч утсаар ярьж дуусах тоолон Жинрүгийн сэтгэл түгшиж, зовних бөгөөд түүний үйлдэл Бурханы хүсэлтэй нийцэхгүй байгааг, мөн сэтгэл түгшиж, зовниж байгаа нь гарцаагүй Бурхан түүнд сануулга өгч, түүнийг зэмлэж байгааг тэр ойлгожээ. Тэр Бурханы өмнө даруй очоод ингэж залбирав: “Өө Бурхан минь! Ван Вэйтэй холбоотой байж болохгүйгээ мэдэж байгаа хэдий ч би сэтгэлээ захирч чадахгүй байна. Би биеэ зоргоор нь тавиад, нүгэл рүү халтиран унахгүй байж чадахгүй байна. Өө Бурхан минь! Би үүнтэй холбоотой өөрийн үйлдлээр Таны сэтгэлийг гонсойлгохыг хүсэхгүй байна. Өө Бурхан минь! Намайг авраач!”
